Im większą część paczki papierosów zajmują zniechęcające do palenia napisy i zdjęcia, tym częściej rzucam palenie. Nie chodzi o przekaz, że choroby serca, impotencja i bolesna śmierć, ale o estetykę: nie mogę znieść braku poszanowania dla projektu graficznego. Przecież takie kółko na Lucky Strike’ach to arcydzieło. Albo wielbłąd Cameli, tancerka na paczce Gitanes’ów, napis Marlboro.

Papierosy to opowieść, która żywi się ogniem. Pieczołowicie skręcone ze sobą odcinki, migawki i strzępy pamięci układają się w osobistą historię, przefiltrowaną przez masową wyobraźnię, emigrację i dziejowe przełomy. Ta pisana przez kilkanaście lat – tylko w okresach, w których Autor rzucał palenie –  książka, miewa styl opowieści wprost ze skraju wytrzymałości. Zawiera relacje z dziesiątek klęsk, ale i jedną wiarę – w wolność, która jest jak oddech.

Dzięki temu, że każdy zyska wgląd w swoje przeszłe wcielenia, zniknie tożsamość, która jest dla ludzkości zniewoleniem. Zaprowadzimy zupełnie nowy porządek. Czarny będzie białym. Mężczyzna będzie kobietą. Dziecko będzie starcem.

Jacek – dawniej tester oprogramowania, a także były sprzedawca dżinsów oraz dzieł sztuki – odkrywa, że dzięki tybetańskiej medytacji potrafi nawiązać kontakt ze swoim poprzednim wcieleniem. Postanawia zarobić na tej umiejętności. Szybko jednak dowiaduje się, że nie tylko on chce zmienić reinkarnację w biznes. Etapy treningu duchowego można przecież przepisać na język algorytmów, dzięki czemu powstanie nowa technologia, która umożliwi kontakt z poprzednimi wcieleniami. Podróżując między Warszawą, Wałbrzychem, Dharamsalą, Otwockiem a Nowym Jorkiem, Jacek szuka śladów kobiety, którą był w poprzedniej inkarnacji. Orientuje się jednak, że traci przy tym dostęp do swojego aktualnego życia.

Parawany to portret reporterski jednego z najbardziej wyrazistych wakacyjnych zjawisk obecnych na polskim wybrzeżu. Czy konstrukcje z płótna i kijków to wielobarwna konieczność, czy tylko absurdalne przyzwyczajenie? Dla korbusje parawany są masowymi, jednodniowymi zabudowaniami, architekturą wielkiej piaskownicy tworząca łopoczącą na wietrze urbanistykę. Wejdźmy pośród nie i sprawdźmy, jakie emocje wywołują, kiedy zapełniają przestrzeń albumu.

Nie licz na historie rodem z telewizji. Nie będzie papierowych postaci, sztucznych dialogów ani pstrokatych kolorów. Na żywo z lombardu to zbiór mikroreportaży pokazujących, jak w jednym miejscu zbiegają się wszystkie podstawowe ludzkie problemy, sprawy i dążenia. Bieda sąsiaduje tu ze szczęściem, miłość z przestępczością, przyzwoitość z uzależnieniem, a szaleństwo z poczuciem humoru. Autor – pracownik i właściciel lombardu – swoje najbliższe otoczenie opisuje jego własnym językiem, a robi to bez moralizatorstwa i literackiej maniery. Nie ocenia swoich bohaterów, raczej oddaje im głos, samemu pozostając uważnym obserwatorem. Ukazuje przy tym świat trudnych wyborów i niejednoznacznych postaci, które darzymy sympatią, nawet jeśli bywają wulgarne, agresywne czy nieuczciwe. Tylko dla czytelników pełnoletnich.

Czułość to skandalizująca powieść dla dorosłych i młodych dorosłych. To pełna seksu, używek i niecodziennych perypetii, dosadna, wulgarna i jednocześnie wzruszająca historia miłosna. To także wartka opowieść o emocjonalnej kondycji współczesnego czterdziestolatka i portret dzisiejszej Warszawy. Autor, który pracował jako producent sesji fotograficznych i jako selekcjoner w najpopularniejszych nocnych klubach stolicy, tworzy wierny opis świata aktorów, modelek, reżyserów i celebrytów, czyniąc swoją powieść ironiczną diagnozą tego środowiska. Narracja prowadzona jest barwnym, żywym językiem i nasycona komizmem, absurdalnymi porównaniami i znakomitymi dialogami. Główny bohater, nadużywający alkoholu poeta, żyje od kłopotu do kłopotu, od jednego romansu do drugiego. Tryb ten zostaje jednak zachwiany, gdy w jego życiu pojawia się wielka i, jak się szybko okazuje, nieszczęśliwa miłość.

Baśka to debiutancka powieść Wojtka Friedmanna, w której przeplatają się barwne historie mieszkańców warszawskiej Ochoty. W niecodziennych okolicznościach kilkoro przyjaciół spotyka się po latach, co mimowolnie staje się pretekstem do wspomnień. Nietuzinkowe poczucie humoru, uliczny sznyt i empatia do bohaterów sprawiają, że „„Baśka” jest historią, do której chce się wracać.